9 ปีแล้วกับการจากไปของ "จ่าเพียร" วีรบุรุษปลายด้ามขวาน เห็นเพจของใครบางคนได้โพสต์ไว้ แต่เชื่อเถิดว่าหลังคำสั่งนี้ออกไปจะมีจ่าเพียรอีกเป็นร้อย แม้ไม่ถึงตายก็เหมือนตาย คนตั้งใจทำงาน ยึดถืออุดมคติ โดยมีความเชื่อว่าสักวันฟ้าคงเห็น เกียรติยศ ตำแหน่งหน้าที่ คงจะได้มาจากความตั้งใจทำความดีในหน้าที่ราชการ หวังความก้าวหน้าเป็นใหญ่เป็นโตขึ้นเพียงเพื่อเชื่อว่าจะได้นำวิธีคิด วิธีการทำงานของตนให้ตำรวจรุ่นหลังได้เห็นและทำตาม แต่สิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้ กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง หากไม่ได้จบจากโรงเรียนเดียวกันกับผู้มีอำนาจ ก็อย่าได้เผยอหน้า แม้จบที่เดียวกันแต่คนละรุ่นก็อย่าได้อวดดี อย่าเก่งจนออกนอกหน้า ให้รู้จักประมาณตนว่าเวลานี้เป็นช่วงเวลาของใคร ใครเขียนกติกา ใครเป็นคนมีอำนาจ อย่าโวยวาย อย่าตุกติก จริงอยู่เมื่อจำนวนคนมีมาก ตำแหน่งมีน้อย และในทุกการแข่งขันมีแพ้ มีชนะ อยู่ที่ว่ากติกาเดิมมีอยู่แล้วหรือเขียนกติกาขึ้นมาใหม่แถมด้วย ม.44 ของผู้มีอำนาจทับกติกาเดิมเข้าไปอีก การแพ้เกมส์นี้จึงเจ็บปวดรวดร้าว ร้องแรกแหกกระเชอ กับใครก็ไม่ได้ ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับชะตากรรม เปิดเพลงคนดีไม่มีวันตาย ปลอบหัวจิตหัวใจกันไป คิดเพียงว่าอยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ลาออกไป แต่อย่าได้คิดว่าตำรวจมีสองแสนกว่าคน ขาดเราเพียงคนเดียวเขาก็อยู่กันได้ ให้คิดว่าแล้วชาวบ้านที่รอความเป็นธรรมจากเราเขาจะอยู่อย่างไรดีกว่า มองเข้าไปในความทุกข์ร้อนของชาวบ้านให้มากๆ เผื่อสติและกำลังใจจะฟื้นคืนมาบ้าง แต่ก็อดคิดไม่ได้เสียจริงๆ ว่า ตำรวจไทยในยุคนี้ช่างเป็นมนุษย์พันธ์พิเศษที่เก่งเหลือหลาย เห็นหลายคนเคยโบกรถอยู่ ต้องไปทำงานสอบสวนเสียแล้ว เห็นรองสารวัตรเด็กๆ หน้าใสเหมือนดาราเกาหลีต้องโดดไปเล่นบทโหดแต่งนอกเครื่องแบบไล่จับโจร ทำงานธุรการรบกับตัวหนังสือก็ต้องไปออกตรวจระงับเหตุ ตำรวจไทยต้องเป็นทุกเรื่องเช่นนั้นหรือ แล้วความเชี่ยวชาญในวิชาชีพไม่ต้องมีหรือกระไร ผู้บังคับการ ผู้บัญชาการ นั่งหน้าเครียดเพราะปกป้องคนทำงานของตนไม่ได้ พอเห็นหน้าคนมาใหม่ก็เหนื่อยใจเหลือเกิน ต้องมาฝึก มาสอนมาเคี่ยว มาเข็น กันอีก.....

 

                                                                  “คนจร”