เมื่อวันที่ 27 ตุลาคม 2568 เวลา 10.30 น. นายอรรษิษฐ์ สัมพันธรัตน์ ปลัดกระทรวงมหาดไทย มอบหมายให้ นายสันติธร ยิ้มละมัย รองปลัดกระทรวงมหาดไทย เป็นผู้แทนร่วมเป็นเกียรติในพิธีปิดโครงการ "สานใจไทย สู่ใจใต้" รุ่นที่ 45 พื้นที่ภาคกลาง พร้อมร่วมมอบเกียรติบัตรให้แก่เยาวชนผู้เข้าร่วมโครงการ ณ ห้องแสงเดือน แสงเทียน ชั้น 2 อาคารพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งชาติ จังหวัดปทุมธานี โดยมี พล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ ประธานองคมนตรีในฐานะนายกมูลนิธิสานใจไทย สู่ใจใต้ เป็นประธาน และมีนายอารีย์ วงศ์อารยะ ประธานกรรมการบริหารมูลนิธิ “สานใจไทย สู่ใจใต้” พร้อมด้วยคณะกรรมการบริหารมูลนิธิ อาทิ นายวิชัย ศรีขวัญ รองประธานกรรมการบริหารมูลนิธิฯ ร.ต.ท.อาทิตย์ บุญญะโสภัต เลขาธิการมูลนิธิฯ ผู้แทนกรม จังหวัด ส่วนราชการที่เกี่ยวข้อง ครอบครัวอุปถัมภ์ เยาวชน และผู้แทนสมาคมเยาวชนสานใจไทย สู่ใจใต้ เข้าร่วม
 
ประธานองคมนตรี กล่าวว่า 1 เดือนที่ผ่านมาของเยาวชนโครงการสานใจไทย สู่ใจใต้ รุ่นที่ 45 เป็นเวลาที่เยาวชนได้มีโอกาสรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ได้มีโอกาสเห็นโลกที่กว้างขึ้น ได้เรียนรู้ถึงความเป็นอยู่ของผู้คนในต่างพื้นที่ต่างถิ่น ถือเป็นสิ่งที่ถือว่ามีคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง เพราะจริง ๆ ก็คือ ความรู้ ความรู้ที่เราได้รับจากประสบการณ์ตรงของเราเอง เพราะฉะนั้นสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง เพราะการเรียนรู้จากประสบการณ์ตรงนั้น จะทำให้เราสามารถจดจำได้อย่างดี และนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์ได้อย่างดีอีกด้วย
 
ประธานองคมนตรี ได้ฝากข้อคิดให้เยาวชนสานใจไทย สู่ใจใต้ รุ่นที่ 45 ได้นำประสบการณ์และความรู้ไปใช้ให้เป็นประโยชน์ 4 ประการ ได้แก่
 
1. นำไปแลกเปลี่ยน นำไปเล่าให้กับเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนได้รับฟัง ได้เข้าใจว่า โครงการสานใจไทย สู่ใจใต้ ทำอะไรบ้าง มีกิจกรรมอะไรบ้าง และมีสิ่งใดที่ประทับใจของเรา ไปชี้แจงให้เพื่อนที่เขาไม่มีโอกาสเหมือนเราได้รับฟัง และยิ่งถ้ามีภาพและคลิปที่เราได้ถ่ายไปจากโทรศัพท์มือถือให้เพื่อนได้ดูด้วยก็ยิ่งจะเป็นประโยชน์อย่างมาก
 
2. มีเพื่อน ๆ อีก 120 คนได้ใช้ชีวิตที่ทางฝั่งอันดามัน ถ้าเราอยู่โรงเรียนเดียวกันหรือพื้นที่ใกล้เคียงกันหรือได้มีโอกาสพบกัน ขอให้แลกเปลี่ยนความรู้ข้อมูลซึ่งกันและกัน เพราะว่าสิ่งที่เขาได้รับก็แตกต่างจากสิ่งที่เราได้รับ โอกาสที่เราจะได้ไปพบเห็นอย่างที่พวกเขาพบเห็นมีไม่มากนัก การแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันจะทำให้ได้เรียนรู้มากยิ่งขึ้น เพราะแต่ละพื้นที่มีวิธีการในการดำรงชีวิต การหาเลี้ยงชีพ การใช้ชีวิตและการอยู่ร่วมกันแตกต่างกันออกไป เพื่อนำไปปรับใช้ในการใช้ชีวิตอนาคตต่อไปได้
 
3. ทุกคนมีเป้าหมายในชีวิตอยู่แล้ว บางคนอยากเป็นครู บางคนอยากเป็นวิศวกร บางคนอยากเป็นพยาบาล บางคนอยากเป็นปลัดอำเภอ สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่พวกเราทุกคนตั้งเป้าหมายไว้ได้และขอให้เราได้มุ่งมั่นตั้งใจที่จะไปให้ถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ เพื่อจะทำให้เราประสบความสำเร็จ ถ้าหากว่าเราท้อถอย โอกาสที่จะประสบความสำเร็จก็จะด้อยลงไป จึงขอให้เยาวชนทุกคนได้ตั้งใจมุ่งมั่นและทุ่มเทอย่างเต็มที่ "เพราะเป้าหมายที่เราตั้งไว้นั้นมันจะผ่านมาครั้งหนึ่งในชีวิตเท่านั้น" แต่ก็ไม่ต้องเสียใจถ้าหากว่าเป้าหมายแรกที่เราตั้งไว้มันไม่สำเร็จ เราก็ต้องมีเป้าหมายสำรอง มีเป้าหมายที่ 2 ที่เราจะต้องคิดเผื่อไว้ เพราะว่าในชีวิตของคนเรานั้นมันก็จะต้องพบกับความผิดหวัง ไม่มีใครที่จะพบกับความสมหวังได้ตลอดไป จะต้องมีความผิดหวังอยู่ด้วย นั่นก็เป็นเรื่องราวของชีวิตของคนเรา ก็ขอให้ตั้งเป้าหมายไว้เผื่อเลือกเผื่อเป็นแนวทางที่ 2 แนวทางที่ 3 ต่อไป อย่าไปท้อแท้หากว่าแนวทางที่ 1 ไม่ได้ ก็ไปเลือกแนวทางที่ 2 ที่ 3 ต่อไป ก็จะเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตของเราไปในแนวทางที่ถูกต้อง ไม่ใช่พลาดแล้วก็ท้อแท้ ไม่ทุ่มเท ไม่เสียสละ ไม่มีกำลังใจที่จะเรียนต่อไป นั่นไม่ใช่เป็นแนวทางที่ถูกต้อง
 
4. ครอบครัวอุปถัมภ์ เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดมิตรภาพ ความรัก ความผูกพันที่ครอบครองอุปถัมภ์ ที่เราเรียกว่า ป๊ะ มะ พ่อ แม่ ได้มอบให้นั้นเป็นสิ่งที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง เพราะว่าเราจะได้รับความดูแลเอาใจใส่ ได้รับความช่วยเหลือในยามที่เราได้ผ่านมาในพื้นที่ที่เราได้เคยร่วมกับครอบครัวอุปถัมภ์ ซึ่งจะเป็นประโยชน์เป็นอย่างยิ่งและก็มีรุ่นพี่ของเราจำนวนมากที่ได้ใช้ประโยชน์จากความผูกพันอันนี้ในการมาศึกษาต่อในพื้นที่ส่วนกลาง ทั้งเป็นที่พักพิง และที่ปรึกษา ซึ่งรุ่นพี่ของเราก็ได้ทำไปแล้ว ก็ขอให้พวกเราได้รักษาความรักความผูกพันนี้ไว้ และไปมาหาสู่กัน ดังที่เราได้สร้างความผูกพันนี้ในฐานะที่เป็นลูก ๆ อย่างแท้จริง
 
ประธานองคมนตรี กล่าวเพิ่มเติมว่า เรื่องของอนาคตเป็นเรื่องที่พวกเราทุกคนต้องมีส่วนร่วมด้วยกันทั้งสิ้น และผู้ใหญ่ทุกคน ณ ที่นี้ต่างก็มีความมุ่งหวังอยากจะเห็นเยาวชนทุกคนได้เป็นพลเมืองที่ดี เป็นผู้ที่สามารถทำคุณประโยชน์และตอบแทนบุญคุณแผ่นดิน ตามคำที่ ฯพณฯ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ อดีตประธานองคมนตรีและรัฐบุรุษ ได้มอบไว้ ซึ่งพวกเราก็ได้ยึดถือกันอยู่และขอให้ทุกคนได้ระลึกอยู่เสมอว่า “ในชั่วชีวิตของเรา เราจะต้องทำหน้าที่ของเราที่จะ “ตอบแทนบุญคุณแผ่นดิน” ให้บ้านเมืองของเรามีความเจริญรุ่งเรือง มีสันติสุข และเป็นที่ชื่นชอบของผู้คน ไม่ว่าจะเป็นพวกเราเองหรือชนชาติใดก็ตาม”