วันพฤหัสบดี ที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2568 10:39 น.

อาชญากรรม » คอลัมน์

คนจร

ลบเหลี่ยมลูบคม : วันพฤหัสบดี ที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560, 08.58 น.

“ ข้าวกล่องอารมย์บูด?”

ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วสำหรับปฎิบัติการบุกรังธรรมกาย มีดาบประทับตรา ม.44 เล่มเบ้อเร่อแถมหมายศาลที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ที่ให้ค้นได้หลายวันหลายคืนต่อเนื่องกันได้ โดยมีหน่วยงานที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเป็นแม่งานแต่ใช้มดงานเป็นตำรวจ....
 
 
แอบได้ยินตำรวจที่ยืนตากแดด ตาก-ลม ตา-กลม เหม่อลอย เพราะหิวข้าวนินทาว่า  นายๆ ทั้งหลายจะเอาอย่างไร ให้มายืนอยู่เฉยๆ หรือกระไร ก็มีเสียงแผ่วเบาถามมาว่า นายเราน่ะคือใคร ...ดีเอสไอ หรือตำรวจ คำตอบคือเสียงสวดมนต์ที่ลอยตามลมออกมาจากเขตวัด เหลียวหน้าแลหลังมองหาใครก็ไม่เจอ โผล่มาให้ข่าวเป็นช่วงๆ แล้วก็หลบเข้าห้องแอร์ปล่อยให้ตำรวจต้นทุนต่ำยืนตากแดด  อาบแสงจันทร์ต่อไปให้สมกับเบี้ยเลี้ยงสองร้อยบาท จึงได้แต่ตั้งวงสนทนาตามประสาชาวพุทธ ถามขึ้นมาว่าทำไมวัดธรรมกายจึงไม่ยอมให้เข้าค้น ก็มีเสียงตอบว่า แล้วสามวันแรกทำไมไม่ลุยให้เสร็จ ดาบก็มี คัมภีกฎหมายก็ถืออยู่ในมือ ไพร่พลที่ฮึกเหิม สดใหม่ กว่าสี่พันนาย หรือหัวหน้าของหน่วยแม่งานมีความสามารถเท่ากับยศที่ติดตัวมา ยิ่งผ่านมาหลายวันกำลังพลเริ่มอ่อนล้า เบื่อหน่าย ก็อยากให้กำลังพลตำรวจจากภาค 1 ภาค 2 ใจเย็นๆ เนื่องเพราะมีคำสั่งให้ภาค 3 ภาค 4 เตรียมความพร้อมมาสับเปลี่ยนแล้ว ศึกนี้ท่าทางจะยืดเยื้อเสียแล้ว ใครจะถูก ใครจะผิด ก็ว่ากันไปตามขั้นตอน ไม่มีใครอยากเห็นใครแพ้ ใครชนะตามที่ทั่นผู้นำเอ่ยอ้างหรอกกระมัง เพียงแค่อยากให้สถานการณ์จบลงเร็วๆ เสียที คงเป็นธรรมชาติที่แต่ละฝั่งย่อมมีกองเชียร์ ขอเพียงกองเชียร์อย่าผสมโรงแบบผิดๆ เลย ....แต่ในเหตุการณ์ครั้งนี้มีปรากฎการณ์ที่แปลกใหม่อีกอย่างหนึ่งคือ นักข่าวภาคสนามกลับรู้สึกเห็นอกเห็นใจตำรวจที่อยู่ทำงานที่นั่น อาจเป็นเพราะหมั่นใส้เห็นหน่วยอื่นแต่งตัวหล่อเดินมาเดินไป ส่วนพี่ทหารนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะเล่นอยู่บทบาทเดียวคือ พระเอกตลอดกาล ไม่ว่าจะเป็น ม๊อบไหนก็ตามที เห็นตำรวจกินข้าวกล่องเล็กๆ ก็รู้สึกเห็นใจว่าจะอิ่มหรืออย่างไร จึงเริ่มสงสัยและค้นหาความจริงตามสันดาน เมื่อพบกลิ่นชักไม่ดีจึงได้ไปฟ้องต่อ ผบ.ตร.เพื่อให้รับรู้ความลำบากของลูกน้อง แต่ทั่นกลับโมโหโกธา ว่าคนอย่างท่านไม่หากินกับลูกน้องหรอก ...นักข่าวทุกคนรู้อยู่แล้วว่าคนอย่าง ผบ.ตร.คนนี้มีแต่ให้กับให้ต่อลูกน้อง แต่รู้หรือไม่ว่าระดับล่างลงไปทำอะไรกันอยู่ ใจนักเลงเหมือนท่านหรือไม่ นักข่าวภาคสนามเองเพียงนำเสนอเรื่องที่ลูกน้องของทั่นเดือดร้อนให้ทราบแล้วจะจัดการแก้ไขอย่างไรก็สุดแท้แต่อำนาจของทั่นเถิด เพราะนักข่าวตัวเล็กๆอย่างเรา ยังไงก็ซื้อกินเองอยู่แล้ว ไม่เคยขอข้าว(กล่อง)ใครกิน...!!!! 
 
 
เบี้ยเลี้ยงจะน้อย ข้าวกล่องจะเล็ก ก็ทำไปเถิด ไม่มีใครเกณฑ์มา เห็นดิ้นรนสอบเข้ามาเป็นตำรวจกันทั้งนั้น พยายามเอาเรื่องเดือนร้อนไปฟ้องนายให้แล้ว กลับโดนดุกลับมา มันน่าน้อยใจเสียจริง....
 
 
“คนจร”