แนวคิดเรื่องตำรวจศาลนี้มีมานานพอสมควร มีการพยายามผลักดันกันมานาน หลายต่อหลายท่านอาจจะสงสัยว่าตำรวจศาลเป็นใคร มีหน้าที่อะไร ก็จะขอร่ายให้ฟังง่ายๆตามความรู้ที่พอมีว่า ตำรวจศาลจะเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยให้กับหน่วยงานในองค์กรตุลาการ มีหน้าที่รักษาความปลอดภัยภายในบริเวณศาล ดูแลอารักขาตุลาการ ติดตามจับกุมผู้หลบหนีคดีในศาล ส่วนในเมืองไทยเราอาจถึงขั้นให้มีอำนาจเช่นเดียวกับเจ้าพนักงานตามกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเลยทีเดียว  จึงมีอำนาจออกหมายเรียกบุคคลมาซักถาม สั่งเรียกเอกสาร หรือพยานหลักฐาน มีอำนาจในการจับ ค้น ควบคุม สั่งให้เก็บ ยึด รักษาพยานหลักฐาน อย่างเจ้าพนักงานตำรวจ หรือฝ่ายปกครองทั่วไป ส่วนจะรับใครเข้ามาเป็นนั้นก็คงต้องวางระบบ ระเบียบกันอีกสักพักหนึ่ง แต่เมื่อเป็นหน่วยที่ต้องใช้ทักษะด้านงานสืบสวน สอบสวน ใช้กำลังจับกุมก็คงต้องเริ่มต้นที่ ทหารหรือตำรวจเป็นหลักแน่นอน ตำรวจทั้งหลายที่เริ่มเบื่อหน่ายระบบตำรวจคงต้องติดตามข่าวนี้อย่างใกล้ชิดสักหน่อย ความก้าวหน้าในชีวิตราชการอาจจะดีขึ้นก็เป็นได้ แต่เท่าที่อ่านข่าวรู้สึกว่าจะส่งไปประจำศาลละหนึ่งคนอาจจะน้อยเกินไปหรือไม่ ในความเห็นส่วนตัวว่าไหนๆจะมีแล้วก็มีให้เพียงพอไปเสียเลย ดำเนินการเองเสียให้หมดครบถ้วนด้วยตนเองอย่าให้ใครเขาค่อนขอดภายหลังว่าพอตั้งขึ้นมาก็ไม่พ้นมาใช้กำลังของตำรวจเขาไปช่วยอีก กลายเป็นมีนายมาสั่งการเพิ่มขึ้นอีก เพราะแค่ติดตามจับกุมผู้ที่หลบหนีของศาลเอง เช่นพวกประกันตัวแล้วหลบหนีก็ทำกันไม่หวาดไม่ไหวแล้ว ทุกวันนี้ก็ยืมมือตำรวจเขาทำอยู่ แต่ก็ทำแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก เพราะบางครั้งอาจถูกมองว่าไปจับเพราะนายประกันจ้างบ้าง มุ่งหวังผลประโยชน์บ้าง ที่สำคัญคือไม่แน่ใจในหมายจับเพราะตรวจสอบยากมาก ไม่มีระบบออนไลน์ หลังเวลาราชการก็ตรวจสอบใครไม่ได้แล้ว จับมาเกิดผิดพลาดความซวยจะมาเยือน เมื่อจับส่งศาลแล้วเจ้าหน้าที่ศาลบางแห่งก็มองตำรวจเป็นเหมือนผู้ที่นำภาระมาเพิ่มให้ ไล่ไปส่งตัวผู้ต้องหาหรือจำเลยที่ห้องขังข้างล่าง เอาเอกสารเดินมาส่งข้างบนวุ่นวายไปหมด ตำรวจทั้งหลายจึงมักไม่ค่อยจะเต็มใจไล่จับให้นัก อีกอย่างหนึ่งคือแค่หมายจับของตำรวจเองก็ค้างเป็นแสนหมายจับแล้ว ต้องระดมกันวุ่นวาย จับกันได้คนหนึ่งก็ลงชื่อกันเป็นสิบหน่วย เป็นลิงหลอกเจ้า(นาย) เอาตัวรอดกันไปวันๆ อีกทั้งงานของตำรวจศาลก็น่าจะรวมการคุ้มครองพยานไปเสียด้วยเลย...

 

                                                                                      “คนจร”