... และแล้วก็เกิดเหตุสลดขึ้นจนได้ ทั้งที่ภาวนามาตลอดว่าขออย่าให้มีกรณีนี้เกิดขึ้นเลยกับการตัดสินใจจากลาของ ร.ต.อ.พิเชษฐ์ สุชาติพงษ์ รอง สวส.สภ.มาบอำมฤต อ.ปะทิว จ.ชุมพร อดีตรองสารวัตรป้องกันปราบปราม ที่ถูกคำสั่งปรับเกลี่ยไปเป็นพนักงานสอบสวนเพื่อแก้ปัญหาพนักงานสอบสวนขาดแคลนอันเกิดจากการยุบแท่งงานสอบสวนทิ้ง แล้วสร้างปัญหาตามมาอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด!!!!

 

ตำรวจที่ทำงานอยู่ในสายงานสอบสวนถูกหยอดคำหวานมาตลอดเวลาว่า เป็นงานที่สำคัญที่สุด เป็นต้นธารของความยุติธรรม เป็นเส้นเลือดใหญ่ของงานตำรวจ แต่ในความเป็นจริงกลับเป็นสายงานที่ถูกละเลยใส่ใจจากผู้บังคับบัญชาทุกระดับมากที่สุด เป็นงานที่เหนื่อยหนักอยู่กับเอกสาร ข้อกฎหมายที่มากมาย เสี่ยงติดคุกติดตะรางเพียงแค่พลั้งเผลอในข้อกฎหมายเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น  หลายหน่วยงานพยายามที่จะเอางานสอบสวนไปอยู่ในสังกัดตัวเอง แต่ "สำนักงานตำรวจแห่งชาติ" ก็สู้สุดฤทธิ์ที่จะกอดเอาไว้ แต่กลับไม่ยอมใส่ใจ หากไม่เชื่อลองเดินขึ้นไปบนโรงพักใดก็ได้ในประเทศนี้แล้วไปถามพนักงานสอบสวนว่า บนโต๊ะทำงานนั้นมีของหลวงกี่รายการ คอมพิวเตอร์ เครื่องปรินเตอร์ โต๊ะเก้าอี้ แม้แต่กระดาษ ปากกา ใครเป็นคนจัดหามาก็จะได้คำตอบที่ชัดเจน หากเห็นรถยนต์หลวงที่เก่าที่สุดในโรงพักนั้นไม่ต้องสงสัยเพราะนั่นคือรถของพนักงานสอบสวนที่ใช้งานหนักที่สุดแต่ก็เก่าที่สุดเช่นกัน น้ำมันรถอย่าไปพูดถึงให้แสลงใจ พูดกันมาซ้ำซากจำเจเป็นสิบๆ ปีก็ไม่มีใครใส่ใจดูแลอย่างจริงจัง สำหรับกรณีของผู้กองหนุ่มผู้นี้ที่ตัดสินใจปลิดชีพตัวเองคงไม่ใช่เพราะเหตุโดนย้ายไปสายงานที่ไม่ถนัดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น น่าจะยังมีเรื่องของสิทธิประโยชน์ที่เขาพึงจะได้รับจากทางราชการ แต่ติดขัดที่ระเบียบยุบยิบ ย้ายคนมาสายงานสอบสวนแต่เงินประจำตำแหน่งกลับไม่ได้เพราะไม่มีใบประกอบวิชาชีพ เท่าที่ทราบผู้กองจะต้องไปอบรมต้นเดือนนี้อีกเป็นเวลาถึงสี่เดือนเพื่อให้ได้ใบประกอบวิชาชีพสอบสวน ต้องจากบ้าน จากครอบครัว ย้ายเขามาด้วยความไม่สมัครใจแล้วไม่มีสวัสดิการตามมาด้วย ใช้อะไรคิด!!!! ...คนเป็นพนักงานสอบสวนนั้นคงไม่ได้เรื่องมากหรือหัวแข็งเรียกร้องผลประโยชน์ แต่การนำคนเข้าสู่ระบบควรต้องมีการเตรียมความพร้อมเสียก่อน พิมพ์ดีดยังไม่เป็น สวัสดิการยังไม่ได้ มีแต่รายจ่ายก็ยัดเขาเข้ามาอยู่เสียแล้ว ผู้บังคับบัญชาก็พูดปัดอย่างเดียวว่าเป็นนโยบายของ สตช. นโยบายบรมห่วย แก้ปัญหาแบบไม่ได้ใช้สมองคิด .....

 

 

                                                                       “คนจร”