ที่จังหวัดสกลนคร  มีเรื่องราวของการต่อสู้ชีวิตของชายที่พิการแขนขามาแต่กำเนิด แต่ไม่เคยยอมแพ้  ทำงานรับจ้างได้หลายอย่าง สามารถเลือกทางเดินที่ถูกต้องด้วยความภาคภูมิใจ ไม่เคยคิดที่จะขอทานกิน

 

คนสู้ชีวิตที่น่าชื่นชมรายนี้ คือนายอินทร์อุทิศ กวมสกล หรือ ลุงอิน อายุ 59  ปี ชาวบ้าน  บ้านหนองบัวงาม ตำบลตองโขบ อำเภอโคกศรีสุพรรณ มีความพิการแขนขาตั้งแต่กำเนิด เปิดเผยถึงความเป็นมาในการต่อสู้ชีวิตว่า ช่วงที่เป็นเด็กไม่มีโอกาสได้เล่าเรียน เพราะความพิการของตนเอง ต่อมาได้รับพระมหากรุณาธิคุณให้เข้ามาอาศัยอยู่ที่ศูนย์คนพิการ และได้ไปฝึกวิชาชีพที่ศูนย์ศิลปาชีพบางไทร ด้านช่างไม้ ช่างเฟอร์นิเจอร์ งานไฟฟ้า จนมีความชำนาญ ก่อนกลับมาอยู่ที่บ้านเมื่อปี 2534  จากนั้นได้เริ่มออกรับจ้างทำงานในหมู่บ้าน และชุมชนใกล้เคียง เลี้ยงดูครอบครัวโดยไม่เคยมีความคิดจะไปขอทาน จึงอยากบอกคนที่กำลังหมดหวังขอให้มุ่งมั่นต่อสู้ สักวันจะยืนได้ด้วยตัวเอง

ลุงอิน เปิดเผยว่า ภายหลังพบว่า ตนนั้นเหมือนตัวประหลาดที่ใครๆในหมู่บนก็แห่มาดู  บ้างก็สงสารบ้างก็ออกอาการกลัว  พอจำความได้โตมาสักหน่อย  เพื่อนๆก็หยอกล้อ ตบตีหัวตามประสาเด็กเพราะเห็นเราไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป เมื่อต้องเข้าเรียนในสมัยนั้น ครูใหญ่กลับบอกว่าเราพิการเรียนไปก็หางานไม่ได้  ก็รูสึกน้อยเนื้อต่ำใจเพราะเหตุใดเราถึงถูกกีดกันจากสังคมคนปกติ ต่อมานับเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดไม่ได้  ที่ได้มีโอกาสเข้าไปอยู่อาศัยศูนย์คนพิการวังสวนจิตรลดา และไปฝึกอาชีพที่ศูนย์ศิลปาชีพบางไทร จนมีความชำนาญคนงานช่างไม้ ช่างเฟอร์นิเจอร์งานไฟฟ้า จึงเดินทางกลับมาอยู่บ้านเมื่อปี 2534 เพื่อตั้งหลักหาเลี้ยงชีพ

ระหว่างนั้นยังไม่มีอุปกรณ์ทำงาน  ไปขอหยิบยืมใครก็ไม่ให้  เพราะห่วงว่าอุปกรณ์ช่างจะเป็นอันตรายต่อตนเอง แต่ก็มีคนใจดีคนหนึ่งยื่นโอกาสให้ โดยแสดงฝีมือให้เห็นก่อนว่าทำได้จริง ตนจึงโชว์ฝีมือไสไม้ด้วยกบไฟฟ้าให้ดู  จนได้อุปกรณ์มาทำงาน จากนั้นตนจึงเริ่มทำงานเกี่ยวกับไม้ และงานเฟอร์นิเจอร์มาโดยตลอด ทำให้เกิดเป็นอาชีพมีรายได้รับจ้างทั่วไปตั้งแต่เดินสายไฟภายในบ้าน  รับจ้างเครื่องเสียงตามงานต่างๆ มุงหลังคาบ้าน งานทั่วไปที่ทำได้  จนเป็นที่รู้จักกันในหมู่บนมักมีคนมาว่าจ้างงานอยู่สมอ แต่ปัจจุบันต้องพักงานหนักลง เพราะประสบอุบัติเหตุขาขวาท่อนบนหัก  เพราะถูกรถจักรยานยนต์ชนเมื่อปีก่อน ขณะรับงานติดป้ายอยู่ข้างทาง ต้องรอถอดเหล็กคามขาออกถึงจะกลับมาเป็นปกติ

“ก็รู้สึกท้อบ้างที่ทำงานไม่ได้ดังใจ เช่น เสาต้นนี้เรายกไม่ได้ แต่ทำไมคนอื่นยกได้  สิ่งสำคัญถ้าเรากลับมาบ้านแล้วลูกเมียกบอกว่า บ้านเราไม่มีนั่น โน่น นี่ คือของกินของใช้ในบ้านไม่มีเราก็ต้องคิด ดังนั้นเวลาเลิกงานจะแวะตลาดซื้อติดมือมา ลูกหลานต้องได้กินก่อน เรากินอะไรก็ได้ ได้ยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียงของพ่อหลวง เลี้ยงปลาในบ่อ เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ ปลูกผักกินเอง ว่างๆก็ไปรับจ้างซ่อมบ้านปีนหลังคาซ่อมเอง ถ้าไม่มีอะไรก็ไปรับจ้างลับมีดที่ตลาด คนก็จะมองแปลกว่าเราไปขอทานบ้าง แต่เราก็ไม่เคยถอย  คนที่มีมือมีเท้าแล้วไปนั่งขอทาน ตนอยากจะให้สำนึกตัวเองว่าก่อนจะไปขอทาน อยากให้หันมามองตัวเองบ้างว่าสมควรหรือไม่ เราทำอะไรให้แก่สังคมบ้าง อย่างต้นเป็นประธานชมรมคนพิการ อ.โคกศรีสุพรรณ ซึ่งไม่เคยแม้แต่จะคิดไปขอทานกิน เพราะถึงเราจะพิการมือเท้าไม่ครบ แต่เราก็มีฝีมือสามารถทำงานหาเลี้ยงครอบครัวได้”