วันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ.2566 สนธยา พาเข้าวัด ฟังธรรม ถึงแม้หลวงปู่แสง ญาวโร จะละสังขารไปแล้วก็ตาม  ทว่า พระธรรมเทศนาของหลวงปู่แสง ญาณวโร ได้บันทึกไว้ ในหนังสือแสงธรรมส่องใจ เพื่อให้ญาติโยมนำไปปฏิบัติ ให้มีแต่ความสุขตลอดไป จึงขอนำเอาพระธรรมเทศนาของหลวงปู่แสง ญาณวโร  แห่งวัดป่าอรัญญาวิเวก บ้านไก่คำ ตำบลไก่คำ อำเภอเมืองอำนาจเจริญ จังหวัดอำนาจเจริญ เมื่อครั้งที่เทศน์อบรม พระสงฆ์และฆราวาส เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ.2554 ที่วัดป่าอรัญญาวิเวก บ้านไก่คำ ต.ไก่คำ อ.เมืองอำนาจเจริญ จ.อำนาจเจริญ จากหนังสือ แสงธรรมส่องใจ 

โดยหลวงปู่แสง ญาณวโร เทศนาตอนหนึ่งว่า อบรมบ่มนิสัยตั้งปณิธานขึ้น ทีแรกปราถนาที่จะรื้อขนสัตว์ออกจากวัฏฏะสงสาร ให้พ้นจากโขดแอ่งแก่งกันดาร มีเมตตากรุณา อัปปใสพุทโธ อัปปมาโณธรรมโม อัปปมาโณสังโฆ คุณพระเจ้าหาประมาณไม่มีได้ คุณพระธรรมเจ้า หาประมาณไม่มีได้ คุณพระอริยะสงฆ์หาประมาณไม่มีได้ เมตตาแก่สัตว์โลก แต่สัตว์โลกไม่เล่นด้วย ไปคนละแยกคนละทางเลยไปไม่ได้ ไม่ได้รับประโยชน์ พระพุทธเจ้าหยุดเห็นว่า ไม่ได้ประโยชน์เลยหยุดเพราะนิสัย ไม่มีไม่ได้อบรมบ่มนิสัยมาคนไม่มีนิสัยเก่า บุพาเพกะตา บุญยะตา ไม่เคยได้สร้างอบรมบ่มนิสัย ไม่ชิน ไม่เคย ไม่อยากด้วย ถ้าได้ยินเสียงเทศน์วิ่งหนีเลย  ได้ยินเสียงร้อย เสียงรำ เสียงละคร เสียงลิเก เสียงหนัง เสียงอะไร เสียงยาบ้า ยาบอ วิ่งเข้าใส่เลย นิสัย เป็นอย่างนั้น นิสัย บ้าๆ บอๆ เขาก็ว่าเก่งนะกินยาบ้า พวกเราไม่ต้องการอย่างนั้น ต้องการความสงบ ต้องการให้จิตใจมีหลักฐาน ให้มั่นคงถาวร ไม่เป็นคนง่อนแง่นคลอนแคลนฟุ้งซ่านรำคาญ ง่วงเหงา หาวนอน คิดโน่น คิดนี่ จดๆจำๆ ไปเรื่อยๆอย่างคนมีหลัก จะทำอะไรก็ไม่สำเร็จเสร็จสิ้น ทำพอสาบาน นั้นไม่ตายเท่านั้นเอง ถ้าจะเอากันจริงๆต้องตั้งอกตั้งใจ ของเหล่านี้ ของประณีตของบรรจงที่สุด นามธรรมที่ด้านจิตด้วยใจ  ต้องฝึกหัดถ้ามีศรัทธา ก็ให้มีวิริยะ มีสมาธิ มีสติ มีปัญญา ถึงมันจะรู้ท่าทัน การคิด การปรุง การแต่ง ความดี ความชั่ว ความผิด ความถูกก็ดี ก็เพราะเราสร้างเอา 

ทุกสิ่งทุกอย่างสร้างเอา  เราสร้างอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ถ้าเราไม่สร้าง เราสร้างคุณงามความดี ความดีจะเป็นนิสัย ติดสอยห้อยตาม ตกอยู่แห่งหนตำบลไหนก็ดี ก็เป็นคุณงามความดี เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ผลเป็นสุกทุกเมื่อ เราไม่ทำ มันก็ไม่เกิด เราไม่ปลูกก็ไม่เป็น อาศัยเหตุการณ์กระทำบำเพ็ญด้วย  กาย วาจา ใจ ถึงจิตมันจะสงบได้เพราะมันเล่นกับกิเลส มาหลายกัปหลายกัลป์ หลายอสงสัย นมนานมาแล้ว มันเข้ากายกระดูกดำ กระดูกแดงมาแล้ว กิเลส เกลี้ยงกล่อม จะเอามันพรากจากกัน โอ๊ยยากแสนยาก ถ้าไม่เอาจริงเอาจัง  ทำอะไรก็ให้มันจริงมันจัง ลงไปถึงจะเห็นผล บางคนมาภาวนา ภาวนาเล่นไปไม่มีประโยชน์ สึกเสียดีกว่า ถ้าเป็นพระ ถ้าเป็นโยมก็หยุดเสียดีกว่า ไปหากินเหล้าเมาสุราดีกว่า เพราะตัวไม่ตั้งใจศรัทธาก็อ่อน วิริยะความพากเพียรก็อ่อน สติก็อ่อน ปัญญาก็อ่อน สมาธิก็อ่อน ปัญญาก็เลยไม่เกิด มันสู้กิเลสไม่ได้ มีแต่ถอยหลังอย่างเดียว กิเลสน็อกเอาน็อกเอา ตกสเต็ปไปเรื่อยๆเดินเวลาไหนก็ดี  นั่งเวลาไหนก็ดี กิเลสมันรุมล้อมเอา ตายโหงตายห่าไปหมดสติสตัง ก็หายไปเงียบไป

มันสู้กำลังของกิเลสไม่ได้ กิเลสไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่ของใคร ไม่ว่าผู้น้อยผู้ใหญ่ ตระกูลสูง ตระกูลต่ำ ไม่เลือกหน้าเลือกตา มันตีได้ทั้งนั้น ตบหู ตีตา หูหนวก ตาบอด ไม่ได้ยินได้ฟัง พระพุทธเจ้าจะร้องเรียกนักปราชญ์บัณฑิต จะร้องเรียนให้มาดูธรรมที่ได้ตรัสรู้เอง ร้องให้มาดูก็ไม่ดู เทศน์ให้ฟังก็ไม่ฟัง อัดหูไว้  กิเลสมันอัดหูไว้เลยไม่ได้ยิน ปัญญาก็ไม่เกิด ศรัทธาก็ไม่เกิด ไม่ก้าวหน้าก้าวตา ผลสุดท้ายมันก็เสื่อมไป เป็นโรคทั้งแท่งกายก็เป็นโรค ใจก็เป็นโรค หาธรรมจะเป็นจริตนิสัยติดสอยห้อยตาม จิตใจนิดหน่อยก็ไม่มีอย่างนี้ มันใช้ไม่ได้ ถ้าเอาจริงมันต้องอบรมบ่มนิสัย ความพยายามขยันหมั่นเพียร นั่นแหละมันเป็นแนวทางของพระพุทธเจ้า พระอริยะเจ้าทั้งหลาย จะยากจะง่ายไม่ได้เอาสิ่งเหล่านี้มาเป็นอุปสรรคขัดข้อง หลังชัยชนะอย่างเดียว คำว่า แพ้ ไม่เอามันจะตาย ถ้าเป็นกิเลสไม่ตายให้เราตายดีกว่า ทำจริงก็ต้องเจอของจริง ทำเล่นก็เจอของเล่น ไปอย่างนั้นแหละ