วันที่ 2 มิถุนายน 2568 ผู้สื่อข่าวได้รับการร้องเรียนจาก น.ส.เอ๋ (นามสมมติ) อายุ 43 ปี ชาวอำเภอทุ่งฝน จังหวัดอุดรธานี ให้ช่วยตรวจสอบกรณีลูกสาวของเธอถูกฝ่ายชายหมั้นไว้เมื่อปีก่อน แต่ยังไม่มีการจัดงานแต่งงานตามที่ตกลงกันไว้ แถมยังถูกแม่ของฝ่ายชายวิจารณ์เสียหายว่า “ลูกสะใภ้ขี้เกียจ นอนกลางวัน ทำอาหารไม่เป็น”

น.ส.เอ๋ เปิดเผยว่า เมื่อเดือนพฤษภาคม 2567 ได้จัดพิธีหมั้นระหว่าง น.ส.บี (นามสมมติ) อายุ 23 ปี ลูกสาว กับ นายเอก (นามสมมติ) อายุเท่ากัน ที่บ้านในอำเภอทุ่งฝน โดยมีญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายร่วมเป็นสักขีพยาน พร้อมวางเงินหมั้น 50,000 บาท และตกลงว่าสินสอดแต่งงานจะอยู่ที่ 200,000 บาท โดยกำหนดจัดงานแต่งภายใน 1 ปี

อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไปหนึ่งปี ยังไม่มีวี่แววของงานแต่ง ฝ่ายหญิงพยายามติดต่อสอบถาม แต่กลับได้รับคำตอบจากแม่ของฝ่ายชายว่า ไม่เคยสัญญาว่าจะแต่งเมื่อใด และอ้างว่ายังไม่พร้อมเนื่องจากพ่อของฝ่ายชายป่วย พร้อมต่อว่าฝ่ายหญิงว่าต้องการแค่เงิน ไม่เห็นใจลูกชายตนเลย

น.ส.เอ๋ ระบุว่า ลูกสาวได้ย้ายไปอยู่บ้านฝ่ายชายตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา จึงรู้สึกเสียหาย ต้องการให้จัดงานแต่งงานตามที่หมั้นไว้ หรือหากไม่แต่งก็ขอให้จ่ายเงินเพิ่มเติมอีก 50,000-100,000 บาท เพื่อผูกข้อต่อแขนให้เป็นธรรม แต่จนถึงขณะนี้ก็ยังไม่ได้รับการติดต่อหรือคำชี้แจงใด ๆ จากแม่ของฝ่ายชาย
ผู้สื่อข่าวได้เดินทางไปยังบ้านฝ่ายชายในอำเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี เพื่อสอบถามความเห็นจาก นางสงวน (นามสมมติ) แม่ของฝ่ายชาย ซึ่งให้สัมภาษณ์ด้วยอารมณ์โกรธว่า ตนไม่เคยรับปากเรื่องวันแต่งงาน เด็กทั้งสองคนอยู่กินกันมา 2-3 ปีแล้ว ควรหาเงินแต่งกันเอง และระบุว่าแม่ของฝ่ายหญิงเพียงต้องการเงินสินสอดเท่านั้น แถมเคยโทรมายืมเงินหลายครั้ง

นางสงวนยังกล่าวหาแม่ฝ่ายหญิงว่ามีเจตนาเรียกร้องเกินเหตุ อยากได้หน้า อยากจัดงานใหญ่ และส่งข้อความมาต่อว่าหลายครั้ง ตนมีหลักฐานเป็นคลิปไว้ทั้งหมด พร้อมเสนอว่าจะโอนเงินให้อีก 50,000 หรือ 100,000 บาท หากต้องการให้จบกันไป

เรื่องราวนี้ดูเหมือนจะยังไม่จบง่าย ๆ เมื่อทั้งสองฝ่ายยังมีความเห็นไม่ตรงกัน ทั้งในเรื่องข้อตกลงเดิม และความเหมาะสมในการดำเนินชีวิตคู่ของลูก ๆ ที่ตกอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งของพ่อแม่