วันที่ 23 พ.ค.63 ผู้สื่อข่าว จ.ชลบุรี เดินทางไปที่ ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่มีชื่อ ของนางวรรณดี  ศรีรักษา  หรือ ป้าวรรณ อายุ 77 ปี ตั้งอยู่ที่ 49/1 ม.7 ต.หนองขยาด อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี ร้องสื่อขอความเห็นว่า พยายามทุกวิถีทาง เพื่อจะให้ได้รับเงินเยียวยาเดือนละ 5 พันบาท จำนวน 3 เดือน รวม 15,000 บาท ช่วงการแพร่ระบาดโรคไวรัสโควิด 19 โครงการ “เราไม่ทิ้งกัน”  ของกระทรวงการคลัง ตามนโยบายของรัฐบาล แต่ก็ไม่ได้รับ ถูกปฎิเสธ สอบตกไม่ได้รับการอนุมัติเงินเยียวยา ทั้งที่ พยายามไปหลายครั้งหลายครั้ง ทำให้รู้สึกน้อยใจ เพราะคนที่มีฐานะดีกว่า กลับได้รับการอนุมัติให้รับเงินดังกล่าว

 

เมื่อไปถึงพบป้าวรรณ กำลังขายก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้า ในราคาชามละ 10 บาท พิเศษ 20 บาท ก็กล่าวด้วยน้ำตานองหน้าว่า ร้านดังกล่าว เป็นห้องแถวปูนชั้นเดียวเช่า ในราคา 1,000 บาทต่อเดือน ซึ่งค้างค่าเช่ามาแล้ว 2 เดือน ตั้งแต่เดือนมีนาคม ที่รัฐบาลประกาศเป็นภาวะฉุกเฉิน โรคระบาดโควิด 19 ด้วยความที่มีอยุถึง 77 ปี จึงกลัวว่า ถ้าติดโควิดนี้ จะทำให้ตนไม่สามารถที่จะรักาได้ อาจจะถึงแก่ชีวิต จึงตัดสินใจ ปิดร้าน ประกอบกับลูกค้าที่ทำงานตามโรงงาน ก็พลอยหายไป เพราะโรงงานปิดตัว ทำให้รายได้หดหาย ไม่มีจะกิน

 

ต่อมาทราบว่า โครงการเราไม่ทิ้งกัน จะเยียวยาเงินให้ จึงให้ไปลงทะเบียนอย่างถูกต้อง แต่ก็ไม่ผ่นการอนุมัติ ถูกปฏิเสธ ต่อมา ก็ทราบว่า กระทรวงการคลังให้ไป ขอทบทวนสิทธิ์ ไปที่ ศูนย์ดำรงธรรม จ.ชลบุรี ตนก็เสียค่ารถเดินทางไป แต่ก็ปฏิเสธอีก จนไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร

 

ป้าวรรณ กล่าวอีกว่า ตนจึงพาให้เห็นว่า ป้าวรรณ ไม่มีลูกหลาย หรือสามี อยู่เพียงลำพังด้วยวัย 77 ปี ต้องอาศัยขายก๋วยเตี๋ยว ชามละ 10 บาท เพื่อประทังชีวิตไปวัน แต่พอมีโรคระบาด ต้องปิดร้าน ก็ขาดรายได้ เงินเก็บเงินออมก็ไม่มี เพราะฐานะยากจน  ก็หวังว่า จะได้เงินเยียวยา เราไม่ทิ้งกัน มาเพื่อประทังชีวิต แต่ก็ไม่ได้อนุมัติ รู้สึกน้อยใจ แต่ในละแวกนี้ ที่มีฐานะดีกว่าตนเป็นไหน กลับได้รับการอนุมัติ เงินเยียวยา ตนอยากให้ผู้เกี่ยวข้อง ลงมาตรวจสอบและดูความเป็นอยู่ที่บ้านของตน ว่าฐานะยากไร้ยากจนเพียงไหน

 

ช่วงที่ผ่านมา แทบจะไม่มีเงินใช้ และจ่ายค่าเช่าบ้าน ไปหาหยิบยืมใครก็ไม่ให้ ต้องเร่ร่อนไปขอคนใจบุญในพื้นที่อ.พนัสนิคม คือนาย ประมวล เอมเปีย และผู้ใหญ่บ้าน  เพื่อเอาเงินมาประทังชีวิต สุดท้าย ตนยังอยากได้เงินเยียวยา เราไม่ทิ้งกัน หรือโครงการใหม่ เพื่อช่วยคนจน เพราะคนที่ลำบากจริง ๆ ไม่มีทางออก ไม่รู้จะพึ่งใคร ได้แต่เอาหมอนปิดหน้า ร้องไห้อยู่คนเดียว น้อยใจในวาสนา

 

“ขนาดรัฐบาลมีโครงการช่วยเหลือคนจนแท้ ๆ และตนก็เป็นคนจนจริง ๆ แต่กลับไม่รับการช่วยเหลือ จึงฝากให้ผู้เกี่ยวข้อง หันมาเหลียวแลคนจนที่ลำบากอยู่ในขณะนี้