วันที่ 13 ต.ค.66 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า แรงงานไทยที่ไปทำงานประเทศอิสราเอลฮึดสู้กลุ่มก่อการร้าย เกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะถูกมีดปาดคอ และปักที่ศีรษะ นึกว่าตายไปแล้ว สุดท้ายรอดชีวิตราวปาฏิหาริย์ต้องเดินกึ่งคลานไปหาเพื่อนช่วยไกลกว่า 1 กม.เพื่อให้เพื่อนช่วยเหลือนำส่งรพ.และรอดชีวิตมาได้เหตุเกิดเมื่อช่วงเช้าวันที่ 7 ต.ค.66 ที่ผ่านมา ต่อมาผู้สื่อข่าวเดินทางไปที่บ้านเลขที่ 169 หมู่ 8 บ้านสระคุ ต.หนองหัวคู่ อ.บ้านผือ จ.อุดธานี พบกับน.ส.วาสนา หรือ “อ้อน” ภรรยานายแจ็ค หรือนายวิทวัส กุลวงศ์ อายุ 34 ปี ชาวอ.ม่วงสมสิบ จ.อุบลฯ แต่มาได้ภรรยาที่อ.บ้านผือ โดยที่บ้านของอ้อนภรรยานายแจ๊คกำลังมีการก่อสร้างบ้านใหม่ ซึ่งเป็นเงินที่นายแจ็คส่งมาให้ภรรยาเตรียมสร้างบ้านใหม่

น.ส.วาสนา เปิดเผยว่า สามีไปประมาณที่อิสราเอลเกือบ 4 ปีแล้ว ซึ่งปกติจะวีดีโอคอลคุยกับสามีทุกวัน วันเกิดเหตุตอนเช้าวันที่ 7 ต.ค.สามีได้ไลฟ์สดเห็นควันและเสียงระเบิด และเห็นมีกลุ่มฮามาสบุกเข้ามาในที่ทำงาน จากนั้นสามีก็วีดีโอหาตนเองมีกลุ่มคนบุกเข้ามา และก็บอกให้ตนเองวางสาย และยังไม่ให้โทรไปหา จากนั้นปรากฎว่าก็ติดต่อสามีไม่ได้อีกเลย มารู้อีก 3 วันโดยได้ติดต่อเพื่อนไป แต่เพื่อนของสามีไม่ได้เล่าว่าสามีถูกกลุ่มก่อการร้ายทำร้ายเกือบเอาชีวิตไม่รอด  แต่สุดท้ายก็ยอมบอกว่านายแจ๊คถูกกลุ่มฮามาสปาดคอสาหัส ตกใจมากยิ่งทำให้เป็นห่วง จนมารู้ข่าวว่าตอนนี้สามีปลอดภัยดี ถือว่าเป็นความโชคดีของพี่เขาที่รอดตายมาได้  อยากให้เขากลับมาเร็วๆ ซึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสามีเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าได้ต่อสู้กับกลุ่มฮามาส ขณะที่อยู่ในโรงเลี้ยงไก่ โดยสู้กันแบบตัวต่อตัว สู้กันอยู่เกือบ 1 ชม.สามีถูกทำร้ายสาหัส กลุ่มฮามาสนึกว่าตายแล้วจึงปล่อยทิ้งไว้ แต่สามีมาได้สติจึงกึ่งเดินกึ่งคลานไปหาเพื่อนช่วยเหลือรอดชีวิตมาได้ ดีใจมากที่สามารถรอดชีวิต อย่างวันนี้ก็มาล้างรถยนต์เตรียมไปรับสามีที่สนามบินเพื่อกลับบ้าน แต่บินวันไหนยังไม่รู้ หลังเกิดเหตุการณ์แบบนี้คงไม่ให้สามีไปอีกแน่

นางคำสี พิมพ์สุวรรณ อายุ 61 ปีแม่ยายนายแจ็ค บอกว่า สงสารลูกเขย เขาไปทำงาน 4 ปีกว่าแล้วส่งเงินมาให้ทางบ้านทุกเดือน ใช้หนี้เพิ่งหมด กำลังจะก่อสร้างบ้าน แต่ก็ดีใจที่ลูกเขยรอดชีวิตกลับมาได้ คงไม่ให้ไปอีกแล้ว

ขณะที่นาย หรือ “แจ๊ค” วีดีโอข้ามโลกมาเล่าเหตุการณ์ระทึกให้ผู้สื่อข่าวฟังว่า เหตุการณ์วันนั้นเกิดขึ้นตอนเช้าวันที่ 7 ต.ค.ที่ผ่านมา ตอนเช้ามีกลุ่มฮามาสทั้งทหารและพลเรือนบุกเข้ามาที่ตนเองทำงานอยู่ ตนก็วิ่งไปหลบสักพักได้ออกมา ปรากฎว่ากลุ่มนี้กลับมาใหม่ ไปประจันหน้าแบบตัวต่อตัวกับกลุ่มฮามาส เขาบอกให้ผมนอนลงแล้วเอามือประสานท้ายทอย แต่ผมไม่ทำตามจึงเกิดต่อสู้กันขึ้นแบบตัวต่อต่อ เขามีอาวุธมีด สู้กันอยู่เกือบ 2 ชม เขาพยายามปาดคอและมีดปักที่ศีรษะ จึงหักมีดออก คิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ต่อมาก็ได้สติทั้งเดินทั้งคลานไปหาเพื่อนเกือบ 1 กม.ให้เพื่อนช่วยเหลือ ดีใจที่รอดมาได้ ไม่คิดว่าจะมีชีวิตกลับมาแล้ว

ตอนที่ต่อสู้ก็คิดว่า สู้ก็ตายไม่สู้ก็ตาย เลยฮึดสู้สักครั้ง คือต้องใจสู้ เป็นไงเป็นกัน  ผมเคยเป็นทหารรักษาพระองค์ อยู่ ร.1 พัน 2 ถนนแจ้งวัฒนะ ปี 53 ปลดประจำการปี 54 ก็จดจำและเรียนรุ้ความอดทน การเป็นเลือดนักต่อสู้จากการเป็นทหารได้รับการฝึกจากครูฝึกมาใช้ด้วย ดีใจที่รอดมาได้  ตอนนี้อากรดีขึ้นเป็นลำดับ ส่วนจะกลับเมืองไทยวันไหนยังไม่รู้แน่ชัด และเมื่อผมกลับเมืองไทยคงไม่ไปอีกแล้วอิสราเอล และขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงเป็นใยครับ