เมื่อวันที่ 18 สิงหาคม 2568  เวลา 09.00 น. นายชูศักดิ์ ศิรินิล รัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ได้รับมอบหมายจาก นายภูมิธรรม เวชยชัย รองนายกรัฐมนตรี รักษาราชการแทนนายกรัฐมนตรี ให้เป็นผู้แทนถวายเครื่องสักการะประกอบด้วย พานธูปเทียนแพ พุ่มดอกไม้ ผ้าไตรและเครื่องไทยธรรม แด่พระพรหมโมลี (สุชาติ ธมฺมรตโน) เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ เนื่องในโอกาสเทศกาลเข้าพรรษา ประจำปี 2568 ณ วัดปากน้ำ เขตภาษีเจริญ กรุงเทพมหานคร

ทั้งนี้ การถวายเครื่องสักการะในโอกาสเทศกาลเข้าพรรษา นับเป็นประเพณีที่รัฐบาลได้ปฏิบัติต่อเนื่องเป็นประจำทุกปี เพื่อธำรงรักษาไว้ซึ่งวัฒนธรรมอันดีงามในการทำนุบำรุงการพระพุทธศาสนาให้วัฒนาสถาพรสืบไป

วัดปากน้ำ เป็นพระอารามหลวงชั้นตรี ชนิดสามัญ ตั้งอยู่เขตภาษีเจริญ กรุงเทพมหานคร สังกัดคณะสงฆ์ มหานิกาย สร้างมาแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนกลาง ต่อมาในปี 2459 ตรงกับรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 วัดปากน้ำมีสภาพชำรุดทรุดโทรมลงเนื่องจากไม่มีเจ้าอาวาสประจำ พระศากยปุตติยวงศ์ (เผื่อน ติสฺสทตฺโต) วัดพระเชตุพนฯ เจ้าคณะอำเภอภาษีเจริญ จังหวัดธนบุรี ในสมัยนั้น จึงได้มอบหมายและแต่งตั้งให้พระสมุห์สด จนฺทสโร มาดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ หลังจากเข้ารับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดปากน้ำนั้น เบื้องต้นได้มีการประชุมพระภิกษุสามเณร เพื่อชี้แจงและทำความเข้าใจในการมารับตำแหน่ง ซึ่งหลวงพ่อวัดปากน้ำได้เมตตาให้โอวาท “เป็นปฐมโอวาท” ดังใจความตอนหนึ่งว่า “เจ้าคณะอำเภอส่งมาเพื่อให้รักษาวัด และปกครองตักเตือน ว่ากล่าวผู้ที่อยู่ในวัด ในพระธรรมวินัย อันจะให้วัดเจริญได้ต้องอาศัยความพร้อมเพรียง และเห็นอกเห็นใจกัน จึงจะทำความเจริญให้ได้ถิ่นนี้ไม่คุ้นเคยกับใครเลย มาอยู่นี้เท่ากับถูกปล่อยโดยไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใคร เพราะต่างไม่รู้จักกัน แต่ก็มั่นใจว่า ธรรมที่เราปฏิบัติตรงต่อพระพุทธโอวาท จะประกาศความราบรื่นและรุ่งเรืองให้แก่ผู้มีความประพฤติ เป็นสัมมาปฏิบัติ ธรรมวินัยเหล่านั้นจะกำจัดอธรรมให้สูญสิ้นไป...” 

ต่อมาท่านได้อบรมสั่งสอนให้พระภิกษุสามเณรประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมวินัย ตั้งใจปฏิบัติพุทธวิปัสสนาวิชชาธรรมกายส่งเสริมการศึกษาพระปริยัติธรรม เป็นต้นว่า บาลี-นักธรรม โดยตั้งสำนักเรียนพร้อมทั้งสร้างโรงเรียนพระปริยัติธรรมหลังใหญ่และทันสมัยที่สุดในสมัยนั้นทำให้มีพระภิกษุ, สามเณร, แม่ชี ตลอดถึงสาธุชนผู้สนใจเข้ามารับศึกษาและปฏิบัติธรรมเป็นจำนวนมาก วัดปากน้ำจึงเจริญขึ้นโดยลำดับ นับเป็นศูนย์กลางของการศึกษาทั้งปริยัติและปฏิบัติตั้งแต่นั้นมา