ชีวิตคนฝากกับพระเครื่องหรืออาวุธเป็นที่พึ่ง ธันยพัฒน์ “อิฎฐ์ มหาเฮง”

 

ชีวิตคนฝากกับพระเครื่องหรืออาวุธเป็นที่พึ่ง

ธันยพัฒน์  “อิฎฐ์ มหาเฮง”

       

 

♦♦♦ ธันยพัฒน์  อินทร์อำนวย หรือ “อิฎฐ์ มหาเฮง” เติมโตอยู่กับครอบครัวทหารมาแต่เกิด คุณปู่ คุณตา คุณพ่อรับราชการทหารมีบ้านพักอยู่ในกรมทหารเรียกได้ว่า “เติบโตในถิ่นทหาร” เห็นอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ทหารใช้ทั้งปืน ลูกระบิดมาตั้งแต่เด็กเริ่มจำความได้ มักได้ยินผู้ใหญ่คุยกันถึงประสบการณ์ของพระเครื่องที่ติดตัวไปสนามรบสงครามเวียดนามและปลอดภัยกลับมา บอกได้ว่าพระเครื่องเป็นส่วนสำคัญที่เป็นกำลังใจให้ชีวิตเขาและทหารหาญของชาติรอดกลับมาทั้งที่โดนยิงด้วยอาวุธร้ายแรงในสนามรบ ผ่านเหวผ่านป่าเขาลำเนาไพร อย่างไม่น่ารอดทำให้เกิดความสนใจอยากศึกษาพระเครื่องดีอย่างไร มีพุทธคุณจริงหรือไม่

           

 

♦♦♦  “อิฎฐ์ มหาเฮง” เล่าว่า ตนเองชื่นชอบพระเครื่องมาแต่เด็กตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษา ชอบขอดูพระที่เพื่อนๆ แขวนคอมาบ้าง กลับไปบ้านสอบถาม คุณตา คุณปู่ขอดูพระของท่าน ท่านก็เล่าประสบการณ์ให้ฟังครั้งที่ท่านไปสนามรบเวียดนาม รวมถึงพระที่ชาวบ้านปู่ ตา ย่า ยาย ศรัทธาได้มาเก็บสะสมไว้คือพระสมเด็จวัดกลางคลองข่อย จังหวัดราชบุรี ทำให้ซึมซับถึงพุทธคุณของพระเครื่อง วันไหนเป็นวันหยุดเรียนออกจากบ้านพักในค่ายทหารย่านนั้นไปตลาดพระไทยณรงค์ สะพานใหม่  กระทั่งคุ้นเคยกับเซียนพระ ด้วยมีความสนใจในพระเครื่องจึงได้รับการแนะนำสั่งสอนจากเซียนพระในสนาม ได้ซื้อหนังสือพระเครื่องยุคนั้นมี ลานโพธิ์ มหาโพธิ์ เซียนพระ พระเครื่องปริทัศน์ เล่มละ 15 บาท  มานั่งดูรูป อ่านประวัติ เพราะอยากรู้ว่าพระเครื่องศักดิ์สิทธิ์ตรงไหน “ทำไมคนเราเอาชีวิตไปฝากไว้กับพระเครื่องทำไม่ไม่เอาอาวุธเป็นที่พึ่ง”

        

 

♦♦♦ “หยุดเดินสนามพระ 2 ปี” สอบเข้าเรียนนายสิบทหารบกได้ บรรจุรับราชการทหารปี 2546ได้เข้าปฏิบัติภารกิจ “ยุทธการป้องกันชายแดนภาคตะวันตก” ณ ป่าระอู   จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ตนเองจึงนำพระที่รู้มาว่าว่าศักดิ์สิทธิ์เรื่องคงกระพัน แคล้วคราด พกติดตัวไปมี พระหลวงพ่อปานวัดบางนมโคพิมพ์ทรงนก พระหลวงพ่อโตวัดบางกระทิง พระชินราชอินโดจีนพิมพ์ต้อ “อิฏฐ์ มหาเฮง”เล่าต่ออีกว่า “สิ่งที่หักเหชีวิตเขาคือเครื่องราง” ทหารคนหนึ่งมีอาการแปลกๆเขาว่าเป็นอาการ “ผีเข้า” เพื่อนทหารต่างก็ไปเอาพระเครื่องที่ตนเองเคารพศรัทธามาคล้องคอให้ก็ไม่สามารถเอาชนะผีไล่มันออกไปจากร่างกายมนุษย์ได้ มีรุ่นพี่คนหนึ่ง ยื่นเบี้ยแก้คล้อคอให้ ทหารนายนั้นล้มตึง “ผีออก” ลืมตาได้บอกมทำไมกันเยอะแยะ ตั้งแต่นั้นมาตนเองจึงฝังใจเชื่อในพุทธคุณของเครื่องรางมากกว่าพระเครื่อง และมารู้ภายหลังว่าเป็น “เบี้ยแก้หลวงปู่เพิ่ม” วัดกลางบางแก้ว จังหวัดนครปฐมจึงสะสมไว้เยอะเพราะเห็นกับตาว่ามีพุทธคุณที่โลดโผนโดนใจกว่าพระเครื่อง

           

 

♦♦♦ “ชีวิตทหารฝากไว้กับอาวุธปืน” ในปี 2547 อิฎฐ์ มหาเฮง ลงไปปฏิบัติหน้าที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ ไปประจำทำหน้าที่หัวหน้าชุดตรวจคนเข้าเมือง ณ ท่าข้ามบ้านแฆแบะ ต.นานาค อ.สุไหงโกลก ขณะที่นั่งอยู่ในศาลาที่พักผู้โดยสารก่อนลงเรือข้ามไปฝั่งมาเลเซียไม่ถึง 10 นาทีมีระเบิดเกิดขึ้นตรงนั้นทำให้ลอยขึ้นไปบนอากาศกระเด็นไปไกลกว่า 15 เมตร มารู้ภายหลังว่าเป็นระเบิดแสวงเครื่องหนัก 50 กิโลกรัม ระหว่างนั้นมีความรู้สึกว่านิ้วเท้าขาดกลิ้งอยู่ในรองเท้าและมีลูกกลมๆกลิ้งอยู่ที่คอนั่นคือเบี้ยแก้หลวงปู่เพิ่มที่ตนเองห้อยติดตัวอยู่ ต่อมาจึงนำเครื่องรางที่สะสมไว้ติดตัวไปด้วยมีทั้งมีดหมอหลวงพ่อเดิม  ตะกรุดหนังสือหลวงพ่อนอวัดกลางท่าเรือ และพระสมเด็จวัดกลางคลองข่อยที่เพื่อนรุ่นพี่บ้านอยู่สวนผึ้ง ราชบุรีให้มาเมื่อราวปี 2544 หลังจากนั้นต้องออกภาคสนามลาดตระเวนเดินป่ารอดตายจากทั้งปืนและลูกระเบิดด้วยวัตถุมงคลที่ติดตัวไปด้วย “จึงเชื่อว่าวัตถุมงคลพระเครื่องเครื่องรางมีพุทธคุณช่วยให้ชีวิตรอดปลอดภัยจากภยันตรายได้จริง”

           

 

♦♦♦  “อิฏฐ์ มหาเฮง” ลาออกจากชีวิตราชการทหารเมื่อปี พ.ศ.2556 และมาทำในสิ่งที่เราชื่นชอบมาแต่เด็กมีความศรัทธาและเชื่อในพุทธคุณของพระเครื่องและเครื่องราง ได้รับคำแนะนำเป็นอย่างดีจาก คุณเอ คำพันธุ์ ลูกชายของนายกสมาคมผู้นิยมพระเครื่องพระบูชาไทย คุณ พยัพ คำพันธุ์ ให้ความรู้แนวทางในการสะสมเครื่องราง เมื่อต้นปี 2562  ตนเองได้นำพระสมเด็จที่ได้จากเพื่อนไปให้ นะ มหาลาภดูจึงรู้แน่ชัดว่าเป็นพระสมเด็จกรุวัดกลางคลองข่อย เป็นพระเก่าตามตำนานกล่าวว่าสมเด็จพระพุฒาจารย์โตวัดระฆังท่านไปพักอยู่และสร้างพระยืนเช่นเดียวกับวัดอินทรวิหารบางขุนพรมจึงเชื่อกันว่าน่าจะเป็นพระสมเด็จที่สมเด็จโตท่านสร้างไว้ต่อมามีชาวบ้านได้นำออกมาไปเก็บรักษากันไว้เพิ่งถูกเปิดเผยโดย อ.อุ๊ เพชรรัตน และ อ.นะ มหาลาภ เผยแพร่ปัจจุบันเป็นที่นิยมแสวงหาทั้งคนไทยและชาวต่างชาติ สอบถามเพิ่มเติมได้ ทีมงาน นะ มหาลาภ โทร.065 -5656526