ตะวัน...ตก...“ลาวใต้” ชีวิตเดินช้า สงบ ง่าย งาม (๑)

"คล้อยตกตะวันตก
ตะวันต่ำรอลับตา
สบภูเหนือเหลี่ยมผา
ให้กาลผ่านเพื่อพักพิง”

 

บ่อย ๆ ครั้ง ที่ห้วงเวลาหมุนผ่าน ในทุก ๆ เข็มนาฬิกาที่กระดิกเดิน คล้ายกับเร่งรัดให้วิถีชีวิตผู้คนในเมืองใหญ่ ต้องดำเนินไปอย่างร้อนรน

เรามักรู้สึกถึงห้วงเวลาที่ไล่ล่า และคล้ายกับบีบรัดให้ต้องมุ่งไปข้างหน้า ทั้งที่ไม่รู้จุดหมาย

นี่ทำให้เรามี “คำถาม” สำหรับตัวเองในหลาย ๆ ครั้ง

ว่าแท้แล้ว ชีวิตกับวิถีชีวิตที่พึงต้องดำเนินไป ควรเป็นไปอย่างไร ?

ขณะที่เข็มนาฬิกาแห่งกาลเวลา หมุนเวียนตามวงรอบปกติ แล้วเข็มนาฬิกาแห่งชีวิต ควรต้องเป็นไปอย่างไร ?

ร้อนรน เร่งรีบ ทุรนทุราย หรือช้า ๆ สงบ เรียบง่าย แต่งดงาม

นี่อาจเป็นคำถามที่มีอยู่บ่อยครั้ง โดยที่เราไม่ได้ตอบคำถามของตัวเองอย่างแท้จริงเสียที

จนกว่าวันหนึ่ง เราจะพบคำตอบด้วยตัวเราเองว่า แท้แล้ว ชีวิตก็แค่เรื่องง่าย ๆ แค่นี้เอง...

 

“แบกเป้ ไปเที่ยว “ลาวใต้” กันไหมพี่ ที่นั่น ธรรมชาติยังเป็นธรรมชาติ สุดยอดมาก ๆ”

น้องที่คุ้นเคยคนหนึ่ง ส่งคำเชิญชวน พร้อมกับคะยั้นคะยอให้ร่วมทริปเดินทาง

“ไปส่งท้ายปีเก่าเพื่อรับปีใหม่ด้วยกัน รับรองเลยว่า ไม่มีคำว่า ผิดหวัง”

 

แล้วนี่ก็เป็นประโยคทิ้งท้าย ที่ทำให้รอยต่อของเวลา ช่วงปลายปี 2553 ถึงต้นปี 2554 ผ่านไปอย่างช้า ๆ แต่ประทับแน่นในความทรงจำมิรู้ลืม

“แสงส้มอมแสงส่อง
สายตาจ้องรู้ความจริง
ซุกซ่อนทุกทุกสิ่ง
มายาสร้างไม่สร่างซา”



เราจาก “มหานคร” ที่ไม่เคยหลับไหลในค่ำคืนก่อนสิ้นปี ถนนทอดยาวถึง “อุบลราชธานี” เพื่อต่อไปยัง “ช่องเม็ก” โดยมีปลายทางที่ “ปากเซ” แขวง “จำปาสัก”

อรุณรุ่งทักทายอย่างอบอุ่น โดยไม่จำเป็นต้องมี “คำตอบ” จาก “ปากเซ”

แสงสีทองตัดกับฟ้าสีฟ้าเต็มผืนฟ้า ใครคนหนึ่งในคณะพูดขึ้นว่า “แดดบริสุทธิ์”



รถตู้สัญชาติเกาหลีพวงมาลัยซ้ายที่ถูกจ้างเหมา มี “แม่หญิงลาว” ทำหน้าที่พลขับ

คณะเราเดินทางจาก “ปากเซ” ไป “นากะสัง” ตามทางหลวงหมายเลข 13

กับระยะทาง 144 กม. ด้วยความเร็วเฉลี่ยตามที่กฎหมายกำหนด ไม่เกิน 60 กม./ชม.



น่าแปลกที่เวลาร่วม 2 ชั่วโมง ไม่ได้เชื่องช้าน่าเบื่อ โดยเฉพาะกับรายทางวิถีชีวิตพื้นบ้าน

สงบ ง่าย งาม ชีวิตดำเนินช้า ๆ แต่เต็มเปี่ยมด้วยมิตรภาพและรอยยิ้ม



ภาพชีวิตภาพแล้วภาพเล่า ผ่านสายตาอย่างอิ่มเอม ในขณะเราอยู่นิ่ง ๆ บนรถตู้โดยสาร

ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบจาก “ปากเซ” เพราะเรารู้แล้วว่า เรามีคำตอบสำหรับตัวเราเอง

2 ชั่วโมงในรถตู้ที่วิ่งบนถนนหลวง สลับกับการหยุดรถให้ฝูงควาย สัตว์เลี้ยงประจำถิ่นข้ามถนนเป็นระยะ ไม่ได้ยาวนาน จนแทบจะไม่ต่างกับช่วงเวลา 20 นาที บนเรือโดยสาร



เรือหางยาวลำไม่ใหญ่นัก พาเราข้ามฝั่ง จาก “นากะสัง” สู่ “ดอนเดด”

เกาะเล็ก ๆ ตอนเหนือของ “ดอนคอน” บน “แม่น้ำของ” ซึ่งเป็น 1 ใน “มหานทีสี่พันดอน” คือจุดหมายอันเงียบสงบ แห่งการอยู่ร่วมกับธรรมชาติง่ายและงาม

นี่คือจุดพักเพื่อรอเวลาเดินทางสู่ “ดอนคอน” เขตติดต่อ “กัมพูชา” ที่ตั้งของ “ตาดหลี่ผี” หรือ “ตาดสัมพะมิตร” ซึ่งถูกยึดครองโดยฝรั่งเศส ในช่วงสงครามอินโดจีน

ตะวันดวงใหญ่สีส้มสุก กำลังตกลับเหลี่ยมเขา ชาวประมงหันหางเสือเรือหางยาวเข้าฝั่ง

ราตรีสีดำคลี่ปีกปกคลุม ขับเน้นดาวหมื่นล้านดวงระยิบระยับ ที่อยู่ใกล้ประหนึ่งจะเอื้อมถึง

คืนนี้เราพักที่ “เฮือนพักบัวผัน” หรือ “Mr.B SUNSET” ที่มี “เป้” หนุ่มลาวยิ้มง่ายคอยต้อนรับ

ห้องเล็ก ๆ ราคา 30,000 กีบ หรือ 120 บาท มีแค่เตียง เครื่องนอน และพัดลม 1 ตัว ไม่มีห้องน้ำ ไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่อยู่ติดริม “น้ำของ” และมี “เปล” แขวนไว้ด้านหน้าทุกห้อง

 

 

ชีวิตไม่ได้หรูหรา สะดวกสบาย แต่ชีวิตง่าย ๆ เช่นนี้แหละ ที่สุขเสียยิ่งกว่าที่เคยมีมาเสียอีก

ที่นี่ อาจเป็นอีกครั้ง ที่เราได้หลับสนิทรวดเดียว เพื่อตื่นมารับแสงอรุณยามเช้าอย่างสดชื่น พร้อมกับการจิบ “กาแฟลาว” เข้มข้น ราคา 5,000 กีบ หรือ 20 บาท

จากนั้น เราก็เลือกที่จะ “แขวนตัวเอง” นิ่ง ๆ บน “เปล” ที่ไกวตัวไปมาตลอดทั้งวัน

เพื่อให้ชีวิตเดินไปช้า ๆ กับโลกที่เคลื่อนที่ช้า ๆ บน “ดอนเดด” 1 ใน “มหานทีสี่พันดอน”

“ตกแสงประทับทรวง
ตะวันร่วงวันอำลา
ห่างหายให้โหยหา
เพื่อจะเห็นสิ่งเป็นไป”



ตะวันลับเหลี่ยมเขาช้า ๆ ย้อมแสงสีแดงอมส้มตกกระทบ “น้ำของ” ในวันที่ 2 ณ “ลาวใต้”

เราเลือกฝากท้องกับ “เฮือนคำฟอง” ของ “น้องเตี้ย” แม่หญิงลาวสดใสและใจดี

“เบยลาว” หรือ “เบียร์ลาว” ที่คนไทยชอบเรียกว่า “เขยลาว” แต่คนลาวไม่ชอบ เพราะคล้ายกับดูถูกกัน แกล้ม “ซุปไก่” กับข้าวเหนียว เข้ากันเป็นอย่างดี

คืนนี้ เป็นอีกคืนที่ราตรีจูงมือเข้าสู่นิทรา แบบรวดเดียวถึงเช้า

แล้วพรุ่งนี้ “ลดถีบ” สองล้อที่ใช้ขาปั่น จะพาชีวิตเดินช้า ๆ สู่ “ดอนคอน” และ “หลี่ผี” ต่อไป...

 

ออนอาร์ต / roythao@yahoo.com

 

//....................